น้ำชากับกาแฟ

“ผมว่าคุณน่าจะชอบไออุ่นจากตัวผมนะ นอนซบหลับสบายเชียว” เขากดยิ้มดูกรุ่มกริ่มแปลกๆ จนฉันหน้าร้อนเห่อ ไม่อยากนึกสภาพตัวเองเมื่อคืนเลย

“ฉะ...เป็นแบบนั้นเหรอ ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้ตัวเลย ว่าแต่ไม่มีใครมาเห็นเข้าใช่ไหมคะ”

“ทั้งบ้านมีแค่คุณกับผมและแมวสองตัว ต่อให้ทำมากกว่านี้ก็ไม่มีใครเห็นครับ”

คราวนี้ฉันมองค้อน กวาดสายตาไปรอบๆ บ้าน แล้วถามอย่างสงสัย “ฉันกลัวพี่เลี้ยงเจ้าสองตัวมาเห็นเข้าแล้วเข้าใจผิด ว่าแต่ฉันยังไม่เคยเห็นพี่เลี้ยงเจ้าสองตัวนี้เลยสักครั้ง ที่ผ่านมาก็คิดว่าคลาดกัน แต่วันนี้ฉันมาอยู่ที่บ้านคุณตั้งแต่เช้ายันเย็นยังไม่เห็นเลย หรือว่าวันนี้วันหยุดเขาคะ จริงๆ คุณน่าจะพาเขามาแนะนำบ้างนะคะ เผื่อเห็นเวลาเดินเข้านอกออกในบ้านคุณ พวกฉันเห็นจะได้ไม่ตกใจว่ามีโจรเข้าบ้าน” ฉันพูดยาวแก้เก้อเขิน

“คุณอยากรู้จักเหรอ” เขายิ้มขำอีกแล้ว

“ก็...ถ้าคุณยังไม่สะดวกก็เอาไว้ก่อนก็ได้ค่ะ” ฉันกลัวเขาเข้าใจผิด ที่เป็นแค่คนนอกแต่สาระแนอยากไปทำความรู้จักคนลูกจ้างของเขา 

“ผมไม่เคยมีหรอกพี่เลี้ยงแมวอะไรนั่น ถึงผมออกไปทำงานแต่พวกมันสองตัวก็อยู่กันเองในบ้านได้สบาย ทุกอย่างเตรียมไว้ให้ครบครัน”

“แต่คุณเคยบอกว่ามี...” ฉันย้ำเตือนในสิ่งทีเขาเคยบอก

“มันก็แค่ข้ออ้าง เพื่อเอาไว้ไปตีสนิทและทำความรู้จักผู้หญิงที่ฟันผมแล้วทิ้งแค่นั้นเอง”

เรื่องนี้เน้นความฟิน มีเลิฟซีนเบาๆ พอหอมปากหอมคอ

ตัวละครและสถานที่เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่มีอยู่จริงนะคะ